حرف هایی از جنس ابهام

 

وقت هایی می شود که ابهام سراسر وجودت را فرا می گیرد.

 تویی و یک ذهن آشفته. 

یک ذهن پر از حرف و تصویر هایی که با هم جور در نمی آیند. نمیدانی کدام را بپذیری، 

کدام را باور کنی!

 یاد روزهای مدرسه می افتی!

همان روزهایی که معلم حسابان رفع ابهام را یاد داده بود، 

کافی بود به یک عبارت مبهم برسی، 

هر چه را بلد بودی به کار میگرفتی و سخت و آسان، دیر یا زود 

رفع ابهام می شد یا لااقل اگر هم نمیتوانستی،

 دلت قرص بود که معلم راه حل را می داند و خواهد گفت.

 یا بالأخره با همکلاسی ها م خواهی کرد. 

خلاصه بلاتکلیف نخواهی ماند.

 با خود می گویی کاش الآن هم مثل همان موقع بود،

 اما نیست. 

می دانی که بالأخره این ابهام هم رفع خواهد شد

 اما هرچه بزرگتر می شوی،

 رفع ابهام ها سخت تر می شود.

 گاهی دیگر جان به لبت می کند.

 چاره ای نیست.

 باید صبر کنی تا وقتش برسد.

 وقتش که رسید حقیقت را خواهی یافت. 

تو فقط برای رسیدن به جواب عطش داشته باش.

 عطش.